Dobro-Dobro

Chętnie podzielę się moim bogatym doświadczeniem w tej materii. Wielki wkład do demonologii w tym temacie wniosło moje dzieło pt. „Diabeł Bulcyphant w ikonografii leskiej XIX w.”.
Wierzę w kilka podstawowych objawów i metod ich wykrywania, np. padaczka, podczas której pacjent podświadomie przedrzeźnia formę krzyża, czego częstotliwość można dokładnie pomierzyć, wykorzystując np. modlitwę na paciorkach różańca. Egzorcysta jest nadto osobą kompetentną w badaniu treści bluźnierczych, wypowiadanych przez chorego i oceny ich pochodzenia. Najoczywistszymi zaś objawami opętania są takie anomalie jak agresja wobec osoby duchownej lub reprezentowanych przez nią symboli, które próbuje się za wszelką cenę do opętanego zbliżyć, np. wody święconej, którą egzorcysta stosuje doustnie, chcąc ulżyć w napadzie drgawek. Klasycznym objawem jest też „buchanie”, tj. szczególny sposób odskakiwania w reakcji na kropienie wodą święconą czy „diabelskie efemerydy”, czyli trwające ułamek sekundy grymasy ukazujące oblicze diabła mimicznego. Ba, zdarzały się i takie przypadki, jak lewitacja do góry nogami człowieka opartego o ścianę.
Jestem uważany za sprawcę i naocznego świadka unicestwienia ponad tysiąca diabłów - z czego około 990 opuściło jednego opętanego, uchodząc w postaci wesz. Co ciekawe, wystarczyła do tego woda, oczywiście święcona. Prawdziwym problemem było jednak skłonienie opętanego do jej użycia. Walka trwała 12 godzin, zanim opętany stracił przytomność z wyczerpania zmaganiami rzecz jasna nie ze mną, a z kierującą nim siłą. Równie trudny przypadek, do którego zostałem wezwany przez bardzo bogobojną rodzinę, dotyczył demona, który zmagał się ze mną za pomocą bluźnierczych argumentów przeciw nauce Kościoła. Tego rodzaju duchy są szczególnie niebezpieczne i można je pokonać jedynie niezachwianym trwaniem przy nauce katechizmu. Ostatecznie uciekł on pod groźbą ekskomuniki osoby, którą opętał, bo najwyraźniej wówczas nawiedzanie jej nie miałoby proinfernalnego, czyli potępiającego sensu.
W większości przypadków egzorcyzm sprowadza się do przywrócenia posłuszeństwa krzyżowi. Najpierw ukazuję demonowi widoczną na krucyfiksie mękę pańską i kontynuuję proces, aż uświadomi sobie cierpienie Chrystusa i przeniesie się ono na niego, doprowadzając do symbolicznego ukrzyżowania. Następnie, by wniknąć w jestestwo demona i wprowadzić w jego relację z ofiarą element buntu, przeprowadzam tzw. wrażenie krzyża. Wrażam krzyż w ciało egzorcyzmowanego, najlepiej w ranę powstałą samoistnie, tzn. bez świadka w osobie duchownego, lub własnoręcznie zadaną przez opętanego. Czasem i sam opętany w swym bezradnym, niemym zazwyczaj, wołaniu o pomoc wykazuje silną potrzebę połączenia ze Zbawicielem i odczucia części Jego męki na sobie, a egzorcysta stara się mu to umożliwić, za co przez osoby niekompetentne jest często napiętnowany.
Niestety, spora grupa osób jest narażona na popętanie, gdyż zdarza się, że i mentalnie zdrowa jednostka ulega owładnięciu na skutek zaniedbania sakramentów, z którymi jest, jak wiemy, podobnie jak z witaminami. Należy tez unikać obcych naszej kulturze religijnej treści. Kościół np. przestrzega przed numerologią, nawołując do wystrzegania się epatowania obecną w popkulturze liczbą 666, a i 999 - gdyż znając, w sensie nieraz dosłownym, przewrotność diabła ostrożności nigdy za wiele.

Należy oczywiście przed użyciem egzorcyzmu, zapoznać się z treścią ostatniego wydania Gościa Niedzielnego lub skonsultować się z proboszczem lub wikarym, ponieważ niewłaściwe stosowanie  każdego egzorcyzmu może grozić, śmiercią nieśmiertelnej duszy lub  zniknięciem wiecznego, niezniszczalnego ducha.

Należy podwoić datki na Kościół oraz gospodarze muszą odrobić 150 h dobrowolnych prac społecznych na rzecz lokalnej parafii. Po spełnieniu tych skromnych wymagań można przystąpić do czynności wypędzania. Niezawodną metodą jest przechytrzenie złego i zrobienie z niego durnia. W tym celu nie należy na siłę domykać przedmiotowych drzwiczek od nawiedzonego kredensu ani broń boże stosować niehomologowanych łańcuchów tudzież substytutów owych, ale wręcz przeciwnie - zamiast tego należy otworzyć drzwiczki na pełen przestrzał i starać się utrzymać je w tej pozycji przez cztery zdrowaśmaryjo. Złośliwy demon w swej zaciekłej upartości będzie starał się uczynić wypędzającym na przekór i diabelską siłą będzie starał się one drzwiczki zamknąć. Po krótkich zmaganiach należy pozornie ustąpić demonowi, który trzymać drzwi będzie tym razem zamkniętymi na przekór domownikom. Taki jednak jest prawdziwy cel egzorcyzmów i z tego moralna wiktoria będzie po stronie Kościoła i jego owieczek, jak zawsze.
W przypadku potrzeby ponownego otworzenia drzwiczek należy czynność powtórzyć w odwrotnym kierunku, nie zapominając jednakowoż o warunkach wstępnych, o których piszę najsamprzód.

Bardzom rad z pomyślnego rozwiązania sprawy. Nauka z tego płynie taka, że podwojenie datków na chwałę bożą wraz ze światłą pomocą osób duchownych każdemu złemu radę da! SzczeBo!